Είναι βράδυ… Για άλλη μια φορά κάνω αυτές τις συνομιλίες-μονολόγους με τον εαυτό μου και αναρωτιέμαι… Τι είναι τελικά αγάπη; Τι είναι ο έρωτας; Από δεξιά και αριστερά ακούω συνέχεια ότι αγάπη είναι όταν νιώθεις τα πάντα για τον άλλον, όταν τον θες κοντά σου κάθε στιγμή, όταν περνάνε λίγες ώρες και σου λείπει, όταν πιστεύεις ότι θα έκανες ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ τα πάντα για εκείνον! Και από την άλλη ότι ο έρωτας είναι ένα συναίσθημα που σε κάνει τόσο παρορμητικό χωρίς να σκέφτεσαι την επόμενη σου κίνηση και τελικά καταλήγει σε κάτι παροδικό… Κάπου εδώ όμως μπερδεύομαι… Δηλαδή πρώτα ερωτεύεσαι και μετά αγαπάς; Και πώς περνάς από το ένα στάδιο στο άλλο χωρίς να ξενερώσεις αφού ο έρωτας είναι παροδικός όπως λένε; Δεν μπορώ να το καταλάβω… Και αυτό που νιώθω εγώ για τον άλλο τώρα τι είναι; Μπορεί κανείς να ορίσει ότι στους 3 πρώτους μήνες της σχέσης ο ένας είναι ερωτευμένος με τον άλλον και λίγο καιρό μετά αγαπιούνται; Εγώ θα θεωρήσω ότι αυτά τα χρονικά όρια δεν υπάρχουν! Ούτε όμως και η αγάπη ή ο έρωτας σαν ορισμοί. Ο καθένας αγαπάει τον άλλον όπως νιώθει κάθε φορά. Και αυτή την φορά εγώ αποφάσισα να αγαπήσω δίνοντας τα πάντα στον άλλον! Γιατί απλά θεωρώ ότι και εκείνος θα κάνει ό,τι περνάει από το χέρι του για να με κάνει να νιώσω ευτυχισμένη και (εδώ πρέπει να το πω) ερωτευμένη! Ναι τελικά όλα θεωρίες είναι… Και αυτή εδώ είναι η δικιά μου θεωρία για την αγάπη.
[Α ναι! Και μια συμβουλή για το τέλος… Βρείτε την δικιά σας αγάπη… Αξίζει…]
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου