Έχουν περάσει τόσες ώρες… Αυτό το καλοκαίρι το μόνο που κάνω είναι να μετράω τις ώρες. Πότε θα περάσουν για να τελειώσω το μάθημα, να βγω έξω, να τελειώσει ο ένας τη δουλειά του, να με πάρει ο άλλος τηλέφωνο… Δεν θυμόμουν έτσι το καλοκαίρι. Παλιά ήταν ανέμελο και ο χρόνος περνούσε τόσο γρήγορα που ούτε το καταλάβαινα. Έμπαινα στη θάλασσα και έβγαινα μετά από τρεις ώρες και ούτε που το έπαιρνα χαμπάρι. Τώρα αρνούμαι να μπω, λέω πως κρυώνω, κάνω μια βουτιά και βγαίνω κατευθείαν γκρινιάζοντας και παρακαλώντας να περάσει λίγο η ώρα. Τι φταίει;; Ο ανάδρομος Ερμής που λέει αυτή στο πρωινάδικο ή που εδώ και ένα μήνα εγώ κάθομαι σπίτι μου και διαβάζω, καθώς σκέφτομαι ότι από τον Σεπτέμβριο θα διαβάζω συνέχεια για ένα ολόκληρο χρόνο; Δύσκολο το να είσαι 17. Και το χειρότερο είναι ότι τελικά δεν μπορείς να κατασταλάξεις σε μία συναισθηματική κατάσταση. Κλάμα, νεύρα, στεναχώρια, χαρά, ικανοποίηση, ευχαρίστηση… Μέσα σε μια μέρα μπορείς να τα νιώσεις όλα. Όμως μετά από λίγο τρελαίνεσαι… Και αν είσαι κοπέλα συνήθως καταλήγεις να κλαις αγκαλιά με το αρκουδάκι σου ή πάνω από το τηλέφωνο πρήζοντας κάποιον που σε αγαπάει. Από την άλλη αν είσαι αγοράκι τους γράφεις όλους, σηκώνεσαι και φεύγεις και αδιαφορείς… Αμάν πια!!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου