Θεέ μου ( όποιος και αν είσαι εσύ, γιατί ακόμη και σε αυτό προβληματιζόμαστε) δεν αντέχω άλλο! Είναι πολύ δύσκολο να είσαι παιδί τελικά… Προσπαθείς, προσπαθείς, προσπαθείς και ποτέ δεν νιώθεις εντελώς ευχαριστημένος με τον εαυτό σου. Για ποιο θέμα μιλάω; Για όλα! Θα ξεκινήσω με το σχολείο. «Πρέπει» να παρακολουθούμε ΚΑΘΕ μέρα το μάθημα με απόλυτη προσοχή, να γράφουμε 20 σε όλα τα διαγωνίσματα, στις τελικές εξετάσεις να αριστεύσουμε και στην 3η λυκείου, αν μη τι άλλο, να περάσουμε στην Ιατρική ή στην Νομική! Περιθώρια λάθους και αποσυντονισμού δεν υπάρχουν. Διαφορετικά θα σου πάρουν το κεφάλι, καθηγητές και γονείς. Και με την προσωπική ζωή τι γίνεται; Οι περισσότεροι νέοι ξεκινάνε τις σχέσεις τους μετά τα 16 τους χρόνια και τις σταματάνε απότομα λίγο πριν ξεκινήσουν την γ’ λυκείου γιατί σχέση και σχολείο, όπως λένε, δεν πάνε μαζί! Εγώ ξέρετε τι λέω; Ότι όλα αυτά είναι αηδίες… Ούτε να πήξεις χρειάζεται για να γράψεις καλά στις πανελλαδικές και να περάσεις στην Αθήνα, ούτε να μην έχεις αγόρι ή κοπέλα επειδή θα σε αποσπάνε από το διάβασμά σου… Δεν είμαστε χαζά! Είμαστε ακόμη παιδιά… Αυτά υποτίθεται ότι είναι τα ξένοιαστα χρόνια της ζωής μας αλλά δεν βλέπω κανέναν να τα ζει και να τα ευχαριστιέται. Για λίγες ώρες σταματήστε να σκέφτεστε ποια είναι η ρίζα του 100 και πώς κλίνετε το ρήμα λύω στην προστακτική και αναρωτηθείτε μήπως θα έπρεπε να νιώσετε πάλι παιδιά και να βγείτε να παίξετε μπάλα και σχοινάκι στην πλατεία απέναντι από το σπίτι σας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου